Etappes 11 tot en met 14: Dakhla - Nouakchott (MR)
Het heeft lang geduurd sinds de laatste update. In het zuiden van de Westelijke Sahara en in Mauritanië zijn de wifi-mogelijkheden schaars en de kwaliteit van matig tot slecht. Inmiddels is de hoofdstad van Mauritanië, Nouakchott, bereikt.
Hier volgen de activiteit van de afgelopen dagen:
- Rustdagen op 15 en 16 november: 137 kilometer
('Excursie' naar de Kreeftskeerkring) - Dagafstand etappe 11, 17 november: 398 kilometer
Dakhla - Nouadhibou (MR)
Afgelegde route op Google Maps - Dagafstand etappe 12, 18 november: 178 kilometer
Off-road, overnachting in Banc D'Arguin National Parc
(De afgelegde route is niet beschikbaar op Google Maps, omdat niet over wegen of paden is gereden) - Dagafstand etappe 13, 19 november: 206 kilometer
Off-road, overnachting aan de kust
(De afgelegde route is niet beschikbaar op Google Maps, omdat niet over wegen of paden is gereden) - Dagafstand etappe 14, 20 november: 92 kilometer
Kampeerplek aan de kust - Nouakchott
Afgelegde route op Google Maps
Na te zijn aangekomen in een prachtig gelegen duinresort in Dakhla hebben we een paar dagen rust gekregen om bij te komen en/of de auto weer in een rijdbare conditie te brengen. De meeste auto's hebben veel te verduren gekregen: kapotte carterpannen, radiatoren, vering en schokbrekers, (deels) falende motoren en nog meer ongerief. Aan onze eigen auto hoefde eigenlijk niks te gebeuren, alleen wat motorolie bijvullen.
Het resort Dunes de Dakhla bij zonsopkomst
Vrijdag 17 november was best een spannende dag, want er stond een lange rit op het programma, met een grensovergang van de Westelijke Sahara naar Mauritanië. Onderweg passeerden we de kreeftskeerkring; vanaf dat moment ben je in de tropen. Best wel een mijlpaal voor de deelnemers aan de Amsterdam-Dakar Challenge.
Het bord dat de passage van de kreeftskeerkring markeert
De grensovergang was vooral heel lang wachten. Eerst een uur of drie aan de Marokkaanse grens, dan een paar kilometer door niemandsland over een onverharde weg en vervolgens meer dan vier uur wachten voordat we werden toegelaten tot Mauritanië.
Na alle formaliteiten te hebben doorstaan was het nog best een eindje rijden naar Nouadhibou, de eerste stad na de grensovergang.
Het verkeer in Mauritanië is ongelofelijk. In het land veranderen auto's in een jaar tijd tot een wrak en dat blijven ze een jaar of dertig totdat zelfs een sloper er niks meer mee kan. De Renault 21 Nevada blijkt er populair. Van 2003 tot 2004 had Raph er zelf een, die toen al aardig op leeftijd was. Het was met afstand de allerslechtste auto die hij ooit heeft gehad. Maar kennelijk gaan ze in Mauritanië als wrak nog aardig lang mee.
Deze auto is in erbarmelijke staat, maar doet 'gewoon' dienst als taxi
Na de overnachting in Nouadhibou gaan we richting de pistes in de woestijn. Alle auto's zijn ingedeeld in een groep; onze auto maakt deel uit van groep 5. Het is de bedoelding dat de auto's bij elkaar blijven en elkaar helpen als er problemen zijn. Positief is dat alle auto's in onze groep beschikken over aandrijving op alle vier wielen. Het eerste stuk is eenvoudig: het terrein is vlak en stukken zacht zand en hardere ondergrond wisselen elkaar af. Op sommige stukken snelheden tot tegen de 90 kilometer per uur behaald. En op andere stukken gaat het stapvoets.
Op hoge snelheid door het zand
Na een lange rit wordt het tijd om het kamp op te zetten. We besluiten om de auto's als windscherm te gebruiken, de tenten binnen een halve cirkel op te zetten en daar ook een maaltje te koken.
Na een lange dag sturen worden de tenten opgezet
De volgende dag, op zondag 19 november, beginnen we al vroeg aan de tweede off-road etappe. Het terrein is vandaag een stuk technischer, met lange stukken mul zand. Het is verbazingwekkend hoe onze auto zich houdt; in mul zand doet-ie niet onder voor de nog overgebleven Landrover Discovery, de Toyota Landcruiser en de Opel Frontera. Het is belangrijk om in het mulle zand niet stil te vallen, want dan kom je geheid vast te staan en kom je niet op gang zonder hulp. De andere Legacy van onze groep ervaart dat aan den lijve: ze moeten remmen voor hun voorganger, vallen stil en moeten uit het zand worden getrokken.
Uren rijden we door het zand; het gaat boven verwachting goed. Later horen we dat andere groepen zijn uitgeweken naar de verharde weg omdat er geen doorkomen aan was met de tweewielaangedreven auto's. De dag eindigt in de duinen vlakbij de Atlantische oceaan, waar we opnieuw onze tenten opslaan. De dag erop rijden we maar een relatief klein stuk, naar het hotel in Nouakchott.
de Volvo XC70 van team 1103 Turbine Roughnecks heeft een kapotte radiator en koppakking. Rinze van team 1110 Fibremax! doet zijn uiterste best om de gehavende auto weer op weg te helpen